W grudniu 2024 roku Unia Europejska i Mercosur ogłosiły zakończenie negocjacji umowy handlowej. Nawet bez ratyfikacji, kraje Mercosur są już kluczowymi dostawcami wołowiny i mięsa drobiowego do UE. Argentyna jest drugim co do wielkości eksporterem wołowiny do UE, zaraz po Brazylii i Urugwaju, natomiast Brazylia zajmuje drugie miejsce wśród dostawców mięsa drobiowego do UE, po Ukrainie. Umowa ta ma jeszcze zwiększyć te importy, co uderzy zarówno w europejskie rolnictwo i konkurencyjność polskich rolników, jak i w dobrostan zwierząt. Poważnym problemem jest to, że producenci z Mercosur nie spełniają standardów dobrostanu zwierząt obowiązujących w UE, stosując często praktyki zakazane w UE (jak np. klatki bateryjne dla kur niosek, wycofane w UE w 2012 roku).

Dyskusja o zakazie hodowli zwierząt na futro w Polsce toczy się już od ponad dekady. W tym czasie politycy różnych opcji politycznych podjęli łącznie 6 prób legislacyjnych zmierzających do wygaszenia tej branży. Pod koniec zeszłego roku do Sejmu trafiły kolejne dwa projekty ustaw dotyczące zakazu hodowli zwierząt na futro. Szczyt produkcji futer w Polsce przypadł na lata 2014-2015, od tamtej pory liczba hodowanych na futro zwierząt i aktywnych ferm futrzarskich zmalała o 80%. Mimo to, w Polsce nadal hoduje się i zabija na futro ok. 3 milionów zwierząt – norek, lisów, jenotów i szynszyli. To przede wszystkim zwierzęta mięsożerne i drapieżne, które w naturze zamieszkują duże tereny i prowadzą samotniczy tryb życia. Na fermach futrzarskich całe życie spędzają w ciasnych, jałowych klatkach, w których nie mają możliwości realizowania podstawowych potrzeb. Opinia społeczna od lat popiera wprowadzenie zakazu hodowli zwierząt na futro. W badaniu Biostatu z 2024 roku przeprowadzonym na reprezentatywnej próbie społeczeństwa, aż 70% badanych poparło zakaz hodowli zwierząt na futra. Ponad 20 krajów europejskich już taki zakaz wprowadziło. Polki i Polacy nie noszą futer – prawie wszystkie futra wyprodukowane w Polsce trafiają na eksport do krajów takich jak Chiny, Rosja i Korea Południowa. Jednocześnie to Polki i Polacy ponoszą wszelkie koszty i zagrożenia środowiskowe, społeczne i epidemiologiczne funkcjonowania tej branży.

Zapewnienie prawa do w pełni roślinnych posiłków w szkołach i na uczelniach to krok w stronę zdrowszego społeczeństwa i prawa do życia w czystym środowisku. Dieta roślinna zmniejsza ryzyko chorób cywilizacyjnych, takich jak otyłość, cukrzyca typu 2 czy nadciśnienie. Wprowadzenie takiego rozwiązania ma także kluczowe znaczenie dla ochrony klimatu, ponieważ produkcja żywności generuje znacznie mniejszy ślad węglowy i ogranicza degradację środowiska, spadek bioróżnorodności. Jest to również kwestia równości i wolności wyboru – uczniowie i studenci powinni mieć prawo do posiłków zgodnych z ich przekonaniami etycznymi, religijnymi lub zdrowotnymi. Prawo do roślinnej żywności to prawo do bezpieczeństwa zdrowotnego i środowiskowego. W Programie Roślinna Szkoła Green REV Institute działa na rzecz edukacji dla zdrowia, klimatu, środowiska naturalnego i praw zwierząt.

W 2020 roku Komisja Europejska zobowiązała się do przeprowadzenia kompleksowego przeglądu unijnych przepisów dotyczących dobrostanu zwierząt do końca 2023 roku - w tym projektu stopniowego wycofywania systemów hodowli klatkowej dla różnych gatunków zwierząt. Od tego czasu minął ponad rok, a do tej pory Komisja przedstawiła jedynie projekty legislacyjne w zakresie transportu żywych zwierząt oraz dobrostanu i identyfikowalności psów i kotów. Obywatele i obywatelki UE od lat domagają się wprowadzenia nowych, lepszych przepisów dotyczących ochrony zwierząt, w tym stopniowego wycofywania systemów klatkowych. W 2024 r. Komitet obywatelski Europejskiej Inicjatywy Obywatelskiej Koniec Epoki Klatkowej - niezwykle popularnej inicjatywy, pod którą zebrano ponad 1,4 mln podpisów - skierował pozew do Trybunału Sprawiedliwości UE przeciwko Komisji Europejskiej w tej sprawie. Komisja Europejska powinna jak najszybciej przedstawić obiecane, zaległe projekty legislacyjne dotyczące hodowli, uboju i etykietowania żywności pochodzenia zwierzęcego, aby Unia Europejska mogła nareszcie zapewnić zwierzętom należytą ochronę.